Het moest er ooit van komen; al had ik er de nodige weerstand tegen omdat al wekenlang elk gesprek over corona en COVID-19 lijkt te gaan, maar uiteindelijk heb ik besloten om er toch iets over te schrijven omdat we historische momenten beleven.
Het jaar is 2020 en de wereld kreunt onder een globale pandemie – de eerste vergelijkbare sinds 1918. Op het moment van schrijven zijn er reeds 315.000 dodelijke slachtoffers gevallen wereldwijd. In België alleen meer dan 9000. Om de verspreiding van het SARS-cov2 virus tegen te gaan, kondigen de meeste landen een lockdown af waarin burgers zoveel mogelijk binnen moeten blijven en thuiswerken terwijl winkels en horeca moeten sluiten.
De maatregelen die de overheid afkondigt om de epidemie in te dijken tonen pijnlijk aan hoe mononormatief onze maatschappij nog is want alles lijkt gebaseerd op het monogame gezin, de hoeksteen van de samenleving. De poly gemeenschap wordt hierdoor zwaar getroffen. Door de maatregelen kunnen we onze partners, lovers, friends with benefits al maandenlang niet meer ontmoeten. De polybars (sociale bijeenkomsten van polyamoreuze mensen, vaak in café’s of bars) worden enkel nog virtueel gehouden via videoconferentie – waar veel mensen emotionele ondersteuning nodig hebben omdat het gemis te groot wordt.
We kunnen niet op echt veel begrip rekenen. Ikzelf gaf een interview op televisie waar er nogal lacherig over gedaan werd. Immers, dikwijls gingen mensen, waaronder ik, bij één partner wonen of hadden ze al een primaire partner of nesting partner. Dus hoe kon het dat we onze geliefden misten – we waren toch niet alleen ? Het idee dat je van meerdere mensen tegelijkertijd kan houden is nog steeds raar voor de meerderheid. Solo polyamoristen – mensen die autonoom blijven wonen en als het ware verschillende LAT-relaties onderhouden – hadden het misschien wel het moeilijkst. Zij moeten deze periode uitzitten zonder enig fysiek contact met hun partners. Alhoewel ik zelf ook solo poly ben, ging ik toch bij mijn ankerpartner(1) wonen, die zelf ook solo poly is – dat was niet voor de hand liggend omdat we bewust hadden gekozen apart te wonen, maar achteraf gezien was het toch de juiste keuze en een ervaring die ons veel geleerd heeft.
Toch gingen mensen nog nieuwe relaties aan. Ja, liefde laat zich niet beteugelen – ook niet door een pandemie. En dan merk je dat polyamoreuze mensen eigenlijk veel beter voorbereid zijn op interpersoonlijke veiligheid. Omdat wij genoodzaakt zijn om open en eerlijk te communiceren over sexueel overdraagbare aandoeningen en risico’s tot een minimum te beperken, hebben we COVID-19(2) gewoon in ons protocol opgenomen. Wie bij het verminderen van de maatregelen eindelijk een nieuwe partner kon opnemen in zijn bubbel of probeerde te daten, leerde praten over symptomen en immuniteit, contact geschiedenis en risico beroep. Wie al de gewoonte had om een S.T.A.R.S-talk(3) te houden, deed nu ook een C.A.R.E-talk(4).
Op dit moment weet niemand wanneer de epidemie volledig onder controle zal zijn – er wordt al gesproken over het “nieuwe normaal” – waarbij 1,5 meter afstand de norm wordt bij elke persoonlijke ontmoeting en handschoenen en mondmasker tot de dagelijkse outfit gaan behoren. Het zijn moeilijke tijden voor mensen die liefhebben in meervoud. Want die mensen missen ook in meervoud – en meer dan ooit zullen we onze geliefden appreciëren als we hen eindelijk terug in de armen mogen sluiten.
(1) de partner met wie je het meeste tijd doorbrengt of emotioneel het meest close mee bent
(2) de longontsteking die veroorzaakt wordt door het coronavirus (SARS-cov2) : https://nl.wikipedia.org/wiki/COVID-19
(3) Een model om consent, relatieverwachtingen en safer sex te bespreken : http://maketimeforthetalk.com/
(4) Een model om de risico’s van coronavirus te bespreken : https://medium.com/@evelindacker/covid-care-e2ede67428d4
(foto van interview voor de TV-show #Blijfinuwkot voor VTM)
