Als het berichtje van L. via WhatsApp binnenloopt, ben ik even verbaasd. L. is mijn metamour, dat wil zeggen : de partner van mijn partner. Ik had haar reeds twee keer voordien ontmoet, maar onze relatie was nog niet van die aard dat we spontaan berichtjes naar elkaar sturen.Maar ik moet ongewild glimlachen om het berichtje; L. wil onze partner A. verrassen met een cadeautje dat we beiden gemaakt hebben. Haar idee is om een zeshoekig origami doosje te maken waarin A. een ring kan bewaren. Na wat onderhandeling beslissen we dat zij het deksel maakt en ik het doosje, en samenzweerderig bedenken we een scenario hoe we hem kunnen verrassen.
Het scenario verloopt niet 100% zoals gepland, maar eindelijk kan ik A. overtuigen om mij dat mysterieuze object te tonen dat L. hem de dag ervoor gegeven heeft. Ik snap er niet veel van, zegt hij, het lijkt wel een deksel maar wat moet ik daar nu mee ? Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg hem dat dit mij bekend voorkomt. Ik rommel wat in mijn rugzak en kom met een zeshoekig doosje op de proppen. Ik neem het deksel over, en kijk, het past perfect op dit doosje. Het is moeilijk om niet in lachen uit te barsten om de vraagtekens in zijn ogen. Ik moet hem even op weg helpen, maar eindelijk daagt het hem dat L. en ik dit samen in het geheim gemaakt hebben. Zijn ogen worden een beetje waterig : “dit is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen !”. Mission accomplished.
Metamours kunnen een bron van ergernis of een bron van vreugde zijn. L. heeft mij altijd verzekerd dat ze er voor zou zorgen dat ik nooit een prijs zou betalen voor haar nieuwe relatie met A. Ik wist wel beter, uitbreiding van de polycule zorgt altijd voor destabilisering. Maar haar intentie zorgde voor vertrouwen en dat is vitaal in relaties tussen metamours.
Niets kan ons voorbereiden op de komst van een nieuwe metamour. De eerste keren kan het een emotionele rollercoaster teweeg brengen. Dit is immers een scenario waar de monogamie ons nooit op voorbereid heeft. Voor sommige mensen die kampen met onzekerheid of jaloezie kan het soms zo overweldigend emotioneel zijn, dat ze liefst van al het bestaan van de metamour zouden vergeten en vragen een “don’t ask, don’t tell” regel.
Alhoewel dit de gemakkelijkste uitweg lijkt, is het ook struisvogelpolitiek die uiteindelijk een niet te negeren realiteit uitsluit : mijn partner kan én mag van andere mensen houden.
A. en ik hebben van het begin afgesproken om aan “kitchen table polyamory” te doen, d.w.z. dat we zouden trachten een vriendschapsband op te bouwen met onze metamours, of toch op zijn minst “on speaking terms” met hen te zijn. Dat dit niet zo vanzelfsprekend zou zijn, ervaarde ik al snel met N., de vrouw van A., die het contact met mij tot een absoluut minimum wou herleiden. Maar ik zag ook het totaal tegenovergestelde met G., waarbij wel elkaar wederzijds zo leuk vonden dat we vaak met ons drietjes samen optrokken. En toen leerde ik de kracht van KTP : een goede relatie met je metamour kan zorgen dat je tijd kan terugwinnen door dingen samen te doen met elkaar. Er moet niet altijd tijd worden verdeeld door apart op te trekken én, alhoewel zeker niet altijd noodzakelijk, soms super fijn als je je wat verwaarloosd voelt.
Uiteraard kan dit nooit opgelegd worden, én een metamour die dit niet wenst, kan je best maar respecteren om verder drama te voorkomen. Maar als het wel mogelijk is, is het een erg fijne ervaring. Praat van in het begin met je partner hoe jij en hij/zij tegenover metamours staan, maak een overeenkomst en tracht altijd aan hetzelfde zeel te trekken. Uiteindelijk zal je ontdekken wat een verrijking metamours kunnen zijn in je leven, als je ze niet langer als concurrenten ziet maar als medestanders.
