Die vraag wordt mij vaak gesteld. Daar is geen eenvoudig antwoord op te geven. Het moeilijkste parcours leggen de mensen af die vanuit een koppel vertrekken. Mensen die als single er aan beginnen, hebben het vaak een hoop gemakkelijker.
Om er als koppel aan te beginnen, en je relatie open te stellen voor meerdere relaties, helpt het erg als jullie beiden het verlangen hebben om het te doen. Als het slechts één partner is, die het idee oppert, dan is de weg naar polyamorie heel steil. Vaak gaan er maanden van praten over, vooraleer de andere partner het wil aanvaarden, laat staan proberen. In de meeste gevallen voelt deze partner zich immers afgewezen, niet goed genoeg want dat is het monogame denkkader waarin wij allemaal zijn grootgebracht. Het is dan aan de andere om die onzekerheid weg te nemen, gerust te stellen. Er moeten dus echt babystapjes worden genomen.
Ik ken verschillende koppels waarbij de partner overstag ging, maar die zelf besloot om niet polyamoureus te worden – dit is wat men noemt een mono-poly relatie. Tevens één van de moeilijkste vormen die er bestaat omdat de monopartner extra ondersteuning nodig heeft. Vaak ook worstelt de polypartner met een schuldgevoel. In deze vorm is het ook belangrijk dat men zich bewust is van een mogelijke machtsdynamiek, waarbij de monopartner alleen maar toestemt uit angst om de andere te verliezen. Nodeloos te zeggen dat dit nooit een solide basis voor een relatie kan zijn.
Andere koppels kiezen er dan weer voor om een hiërarchische polyrelatie te beginnen. Daarbij is het aanvankelijke koppel “primair”, dat wil zeggen dat het voorrang krijgt, regels afspreekt en eventueel vetorechten bepaalt. De nieuwe partners worden dan “secundair” en hebben niet zo veel rechten binnen de relatie of komen op de tweede plaats. Het koppel moet ten allen tijde beschermd worden. Het is niet verwonderlijk dat startende polykoppels naar deze vorm evolueren, maar het is tevens een vorm die potentieel veel conflict kan opleveren indien hier niet super duidelijk over gecommuniceerd wordt met de secundaire partners. Zelf vind ik dat het “ethische” aspect van polyamorie hier onder spanning komt te staan, omdat mensen als tweederangs behandelen niet echt netjes is. Maar gelukkig zien we vaak dat koppels die hiermee starten uiteindelijk wel evolueren naar non-hiërarchische polyamorie als ze meer ervaring krijgen. Het is vaak dat in het hiërarchische stadium meer veiligheid gecreeërd wordt, alhoewel sommigen de vraag stellen of dit niet gewoon schijnveiligheid is.
Van bij de start ondervinden de meesten hoe belangrijk het is om 100% open en eerlijk te communiceren. Zonder dit vermogen zal het koppel in alle waarschijnlijkheid niet overleven. Als individu zullen we hiervan ook de vruchten plukken, en het zal onze persoonlijke groei zeker bevorderen.
